Afgelopen woensdag heeft onze directeur Harry Starren afscheid genomen.
Een waardig afscheid waarin hij zeer terecht is geeerd.Hoe bijzonder wij als organisatie zijn werd die middag weer zo helder.
Het inspireerde mij hierover te schrijven in onze weekelijkse maandagmail.
Ik deel dit met jou omdat ik denk dat wat van toepassing is op de Baak misschien ook van toepassing is op jouw organisatie.
"Het ene zoeken
is altijd het andere vinden.
Dus om iets te vinden,
moet je altijd iets zoeken dat er niet is.
De vogel zoeken om de roos te vinden.
de liefde zoeken om de ballingschap te vinden,
het niets zoeken om een mens te ontdekken,
naar achteren gaan om vooruit te komen.
De clou van de weg,
ligt niet in zijn splitsingen,
zijn verdachte begin
of zijn twijfelachtige einde,
maar in de bijtende humor
van zijn tweerichtingsverkeer
men komt altijd aan,
maar altijd elders."
Een gedicht voor Harry.
Een gedicht voor ons.
Zo voelbaar als zijn aanwezigheid was in elk detail en elke vezel van de Baak, zo voelbaar is nu ook zijn afwezigheid.
Er hangt een geladen stilte tussen de bomen van het Landgoed en boven het strand van Noordwijk.
We hebben ons zonder onze herder te herschikken en te hervinden.
Laten we de stilte gebruiken om ons aandachtig en vol vertrouwen te wijden aan dit proces.
Wetende dat we iets anders zullen vinden dan we zoeken,wel aan zullen komen en altijd elders.
"Het is niet onopgemerkt gebleven"
Wat een prachtig feest op 7 maart in de Nieuwe Liefde.
Mijn hart vulde zich met liefde voor Harry en voor mijn collega,s.
Wat zijn we toch een mooie club,wat zijn we toch bijzonder,ging voortdurend door mij heen.
Te midden van de crises, de omzet verlaging, de concurrentie en de aanbestedingen zijn we soms geneigd te vergeten wie we als Baak werkelijk zijn:
Een kleurrijke waaier vol prachtige talentvolle mensen die met elkaar de wereld een beetje mooier willen maken.
Dames en heren....de Baak.
Laten we onszelf en elkaar hieraan blijven herinneren.
En het zal ook voor onze klanten niet onopgemerkt blijven.
De prachtige tekst van Marianne Williamson die Nelson Mandela in zijn beroemde toespraak heeft gebruikt kan ons daarbij inspireren :
“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”
Harry dank voor je wake- up call.
Je hebt ons, zoals een ware prins betaamt, wakker gekust alvorens weg te galopperen je nieuwe toekomst tegemoet.
En zo behoren sprookjes te eindigen... toch?!
